یوونتوس امسال نه در تابستان و نه در زمستان موفق به فروش بازیکنان مازاد خود نشد تا در خرید بازیکنان جدید هم با مشکل بودجه، هم مشکل فرپلی مالی و هم مشکل جای خالی در ترکیب مواجه شود.
اما چگونه است که در دنیایی که اسپال میتواند از فروش پتانیا 18 میلیون یورو کاسب شود، یوونتوس نمیتواند از فروش مانژو پولی به دست بیاورد یا برای هیگواین مشتری پیدا کند؟
هیگواین از رم با بیست و پنج و مانژوکیچ از منچستر یونایتد و پاری سن ژرمن با مبلغ بیست میلیون یورو پیشنهاد رسمی داشتند اما آنرا نپذیرفتند، زیرا حقوق پیشنهادی آن تیمها کمتر از حقوقی بود که یوونتوس به آنها میدهد.
دلیل دیگر عدم موفقیت یوونتوس در فروشها، مصدومیت بود. انتقال پرین با 16 میلیون به بنفیکا تمام شده بود که به دلیل رد شدن پرین در تست پزشکی منتفی شد.
پیاتسا در آستانهی انتقال 15 میلیونی به بوندسلیگا مصدوم شد و روگانی که از فروشش میشد حدود 35 میلیون یورو کسب کرد، در دو مرحله به دلیل مصدومیت کیلینی و دمیرال غیر قابل فروش شد.
نه مصدومیت را میتوان تقصیر پاراتیچی دانست نه حقوق بالای هیگواین و مانژوکیچ را. مصدومیت بدشانسی خالص است و حقوق بالا تنها راه جذب بازیکنان به لیگ سری آ یا جذب به صورت رایگان و یادگار و ثمرهی چند سال مدیریت ماروتا.
حقوق بالا باعث میشود بازیکنان به آمدن به تیم شما ترغیب شوند، باعث میشود بازیکنان انگیزهی بالاتری داشته باشند ولی خب چنین عوارضی هم دارد. البته بعضی از حقوقها بی دلیل بالا هستند و هیچ توجیهی ندارند.
یوونتوس امسال به دلایلی که گفته شد 110 میلیون یورو بودجه و از آن مهمتر بیش از 70 میلیون یورو تراز مالی مثبت را از دست داد.
برای تکرار نشدن این اتفاق یوونتوس بازیکنان جدید را با حقوق کم جذب میکند. کولوشفسکی کمتر از 1/5 میگیرد. پلگرینی و دمیرال نزدیک 2 میگیرند. همچنین در پرونده بازیکنان رایگان که اساسا باید بییشتر حقوق بگیرند مثل رمزی و رابیو نیز حقوقشون به بندهای زیادی مشروط شده.
اتفاق خوبی که حتی برای دلیخت که بیش از نصف اروپا دنبالش بودند هم افتاده است. یعنی در صورتی پول زیادی که در مطبوعات از آن صحبت میشود را میگیرند که به موارد خاصی دست پیدا بکنند و خب اگر واقعا بتوانند مثلا عضو تیم سال یوفا شوند (که یکی از بندهای جدید یوونتوس است) پولی که میگیرند واقعا منصفانه میشود.